Een voorbeeld: Als een werknemer niet het hele jaar werkt, wordt de vakantie naar evenredigheid vastgesteld. Dat gebeurt eigenlijk per gewerkt uur of per gewerkte dag. In een CAO kan zijn opgenomen, dat de berekening van vakantiedagen kan geschieden over hele maanden. Een werknemer krijgt dan bijvoorbeeld 2 dagen per hele maand dat hij gewerkt heeft. Als deze CAO geldt, kan een werkgever deze berekeningsmethodiek uit de CAO overnemen. Geldt de CAO voor deze werkgever niet, dan is hij gehouden aan de wettelijke regels.
Een ander voorbeeld: Bij arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd van een jaar of minder geldt een maximale proeftijd van een maand. Van deze bepaling kunnen partijen ten nadele van de werknemer afwijken als de geldende CAO zo´n afwijking mogelijk maakt. Als dus in de CAO staat, dat de proeftijd in dit geval langer dan een maand kan zijn. Dan geldt overigens nog wel de maximale termijn van twee maanden. Dat is immers dwingend recht.
Het is niet noodzakelijk, dat de afwijkende regeling in de cao volledig is opgenomen. Het is voldoende, dat de cao toestaat, dat partijen van de wettelijke regeling afwijken. Vaak gaat dat gepaard met extra voorwaarden waaraan partijen moeten voldoen als ze daadwerkelijk willen afwijken.