Wetgeefdrang
Den Haag heeft een onstuitbare drang om wetgeving te maken. Om voor mij onbegrijpelijke redenen wordt daar blijkbaar gedacht dat politiek succes afgemeten kan worden aan de hoeveelheid gerealiseerde wetsvoorstellen. Zodra er een nieuw kabinet is gevormd schijnen ministers hun daadkracht uitsluitend te kunnen tonen door veranderingen in de wet- en regelgeving door te voeren. Eigenlijk net zoals een nieuwe manager in een bedrijf vaak beleid wijzigt, niet omdat het oude beleid niet deugde, maar omdat het anders net lijkt alsof het hem of haar ontbreekt aan daadkracht.
Gevolg is dat de levenscyclus van wetten steeds korter wordt. Evenals de tijd die genomen wordt om een wet deugdelijk en waterdicht in elkaar te zetten. Tragisch dieptepunt in deze ontwikkelingen was de melding, afgelopen jaar, dat de Dba niet zal worden gehandhaafd tot 2020. Tegen die tijd moet er dan een andere wet zijn. De Dba heeft de twijfelachtige eer de eerste wet te zijn die al wordt afgeschaft voordat deze is geïmplementeerd.
Minister Koolmees is intussen voortvarend aan de slag gegaan, want de beloofde nieuwe regelgeving moet er natuurlijk wel komen. “Arbeidsmarkt in balans” heet zijn kindje en het lijkt echt weer een kindje van deze tijd te zijn. Vaste contracten moeten aantrekkelijker gemaakt worden en dat gebeurt onder meer door de transitievergoeding al vanaf dag 1 te laten gelden, de WW-premie afhankelijk te maken van de contractduur, de toegestane proeftijd te verlengen en de mogelijkheid te bieden om ontslaggronden te combineren, zodat meerdere ontslaggronden waaraan net niet wordt voldaan, bij elkaar toch een geldige reden voor ontslag vormen.
De Raad van State heeft grote bedenkingen bij de uitvoerbaarheid van de wet. Zij vreest dat er binnen de kortste keren allerlei ontsnappingsroutes gecreëerd worden. Geen onterechte vrees; kijk maar naar de slapende dienstverbanden die na de invoering van de transitievergoeding populair werden. (Voor het eerst is in een arbitragezaak overigens een werkgever gedwongen zijn werknemer alsnog te ontslaan, maar onzeker is nog of die beslissing in hoger beroep overeind blijft.) Zeker in overhaast opgestelde wetgeving worden de gaatjes snel gevonden.
Maarja, er zullen en moeten nieuwe wetten gemaakt worden en met de krappe kamermeerderheid van het kabinet moet je daar als minister natuurlijk niet te lang mee wachten. Dus is het Wetsvoorstel arbeidsmarkt in balans afgelopen april gepresenteerd en in november bij het parlement ingediend. Zouden de ambtenaren al bezig zijn met reparatiewetten voor de voorspelbare gaten?
Wat zou het mooi zijn als we een keer een kabinet krijgen dat weigert om zich bezig te houden met waan-van-de-dag-regeren en vier jaar de tijd neemt om goed doordachte arbeidswetgeving op te stellen. Gewoon lekker de roep om daadkracht negeren, de aandrang weerstaan om bij Matthijs van Nieuwkerk of Jeroen Pauw aan te schuiven, en met grote toewijding en uiterste precisie een foutloos werkstuk afleveren. Zeg maar, net zoals salarisadministrateurs dat iedere maand weer doen. Als wij dat kunnen moet dat een minister toch zeker ook lukken?
Overigens zijn we nog niet van de Dba af. De minister had beloofd vóór 2019 met een verduidelijking van het gezagscriterium te komen. Middels een beleidsbesluit is die belofte ingelost. Jos van Weert bespreekt het besluit tijdens het 2Xplain-webinar van 29 januari 2019 en gaat dan ook in op de vraag of er nu daadwerkelijk sprake is van verduidelijking, of dat we toch weer te maken hebben met oude wijn in nieuwe zakken.
Praat mee op 
