Weg met de vrije ruimte!

Geplaatst op 8 september 2014 door Frans la Poutré (franslapoutre@2xplain.nl)

Het moet maar eens afgelopen zijn met die vrije ruimte. Weg ermee! Ik wil er niets meer over horen!

Voordat u nu massaal oprukt naar Eindhoven om mij ter verantwoording te roepen wil ik wel even duidelijk stellen: het is niet de 1,2% van de loonsom die ik u misgun. Blijft u dus vooral rustig zitten om deze blog even verder uit te lezen. Ik sluit niet uit dat u het daarna min of meer met mij eens bent.

U vraagt zich nu natuurlijk af wat er dan mis is met de vrije ruimte. Die 1,2% is immers een aantrekkelijk bedrag om vrijgesteld te kunnen vergoeden. Daar heeft u gelijk in, maar de vrije ruimte op zich is in feite helemaal niets. Doordat alsmaar benadrukt wordt dat vergoedingen, verstrekkingen en terbeschikkingstellingen in de vrije ruimte kunnen worden ondergebracht is een van de grootste misverstanden uit mijn 26-jarige carrière in de salarisadministratie ontstaan, namelijk dat je kunt kiezen om een vergoeding al dan niet in die vrije ruimte onder te brengen. Gevolg van dat misverstand: mensen gaan zich afvragen of het wellicht verstandiger is om bepaalde vergoedingen in het begin van het jaar niet in de vrije ruimte onder te brengen omdat er dan geen vrije ruimte voor bijvoorbeeld het kerstpakket meer over is.

Wat u wél kunt is vergoedingen, verstrekkingen en terbeschikkingstellingen aanwijzen als eindheffingsloon. Na afloop van het kalenderjaar berekent u het totale eindheffingsloon van dat jaar, waarbij u de gerichte vrijstellingen en nihilwaarderingen niet hoeft mee te rekenen. Van dit eindheffingsloon trekt u 1,2% van uw totale loonsom af, waarna u 80% eindheffing over het restant betaalt. Pas op het moment van de eindafrekening komt de vrije ruimte om de hoek kijken. Het heeft dus totaal geen zin om bij elke vergoeding na te denken of deze al dan niet in de vrije ruimte moet komen. Uiteraard heeft het wél zin om uw beloningsbeleid af te stemmen op het feit dat u 1,2% van de loonsom vrij kunt vergoeden, verstrekken of ter beschikking stellen. 80% eindheffing is immers geen kleinigheid.

Dat de nadruk zo op de vrije ruimte is komen te liggen, in plaats van op de eindheffing, hebben we aan de wetgever te danken. Die presenteerde de werkkostenregeling als een regeling waarbij je geen belasting hoefde te betalen, tenzij je boven de 1,2% van de loonsom uit zou komen. Dat klonk natuurlijk stukken beter dan een regeling waarbij je 80% belasting moet betalen, behalve over 1,2% van je loonsom. Wat dat betreft blijft mijn blog van 21 december 2014 nog altijd actueel. Onbegrijpelijk is dat het hele vakgebied, inclusief de adviessector, in deze terminologie is meegegaan, en daardoor heeft bijgedragen aan het beeld dat de vrije ruimte iets is waar je bestanddelen aan toe kunt wijzen.

Laten we dus voor eens en altijd afspreken dat we de term “vrije ruimte” voortaan achterwege laten en het alleen nog over eindheffingsloon hebben. Dan krijgen we hopelijk geen vragen meer als “mag ik een sportabonnement vergoeden vanuit de vrije ruimte?” Misschien moeten we voor “vrije ruimte” gewoon een andere term verzinnen. Eentje die de lading beter dekt. Mijn voorstel: “Belastingvrije voet”. Want waarom iets nieuws verzinnen als we nog iets ouds hebben dat het goed doet?

Naar alle blogs