P.C.Hooftprijs voor Payroll Prof
Van je hobby je beroep maken. Dat is iets wat iedereen wel zou willen, maar er zijn niet veel mensen die daar in slagen. Ik vraag me af of er in ons vakgebied zo iemand te vinden is, maar vermoed dat een zoektocht tevergeefs zal zijn. Toen we in 1998 met PayRoll Magazine begonnen was een van mijn taken om voor ieder nummer een salarisadministrateur op zijn of haar werkplek te interviewen. Vaste vraag was altijd hoe de geïnterviewde in het vak terecht was gekomen en het antwoord was altijd dat dat geen bewuste keuze was geweest, maar een samenloop van omstandigheden, waardoor men min of meer per ongeluk ineens op die positie zat.
Nu was dat nog in de jaren dat salarisadministrateur nauwelijks als een volwaardig beroep werd beschouwd. PDL bestond nog niet zo lang, VPS nog helemaal niet en ook op het Nirpa moesten we nog enkele jaren wachten. Niet zo gek dus, dat er niemand droomde van een carrière in de salarisadministratie, laat staan dat iemand die bezigheid als hobby uitoefende.
Ook ikzelf ben door een opeenstapeling van toevalligheden het vakgebied binnengerold en dan niet eens als uitvoerende, maar als uitgever/redacteur van vakinformatie. Ik moet eerlijk opbiechten dat het nooit mijn hobby is geworden, maar dat ik wel grote bewondering heb gekregen voor degenen die aan de hand van de onoverzichtelijke en alsmaar wijzigende regelbrij toch telkens weer een goede loonberekening weten te maken.
Sinds ik viereneenhalf jaar geleden 2Xplain verliet om me in een piepklein huisje op het Thaise platteland te vestigen heb ik me wat meer met mijn hobby's kunnen bezighouden en één daarvan is het lezen van poëzie. En je zou het misschien niet verwachten, maar onlangs stuitte ik op een uitzonderlijke link tussen poëzie en salarisadministratie. Een van de winnaars van de twee meest prestigieuze Nederlandse literaire prijzen, de Constantijn Huygensprijs én de P.C. Hooftprijs, is de Limburgse dichter Pierre Kemp, die in het dagelijks leven werkzaam was op het loonbureau van de steenkolenmijn de Laura. Je kunt niet zeggen dat hij van zijn hobby zijn beroep heeft gemaakt. Het is zelfs nogal oneerbiedig om van een van een P.C. Hooftprijswinnaar te suggereren dat poëzie een hobby was. Feit is wel dat slechts weinig dichters van hun poëzie kunnen en konden bestaan. Kemp's werk op het loonbureau leverde hem bestaanszekerheid op; zijn dagelijkse treinreis van Maastricht naar Eygelshoven, die indertijd zowat een uur duurde, en terug was de inspiratiebron voor veel van zijn gedichten en het moment waarop hij de tijd had ze te schrijven.
Dat hij zijn werk slechts als noodzakelijk kwaad zag mag wel blijken uit het feit dat in zijn omvangrijke oeuvre geen enkele verwijzing naar de loonadministratie te vinden is. Ook de mijn komt maar in enkele gedichten voor. Als dichter heeft hij het ook niet altijd even gemakkelijk gehad op die plek. Er werd lacherig gedaan over zijn gedichten en hij was slachtoffer van pesterijtjes. In 1944 ging hij na 26 jaar, mede onder druk van de oorlogsomstandigheden, vervroegd met pensioen. 12 en 14 jaar later ontving hij voor het werk dat hij voor een flink deel in de trein naar en van het loonbureau had geschreven de twee belangrijke literaire prijzen. Een loonadministrateur met de P.C. Hooftprijs... wie me dat een jaar geleden had gezegd had ik niet geloofd.
Natuurlijk ben ik nu benieuwd of er meer verhalen te vinden zijn van salarisadministrateurs die op een ander gebied bekend zijn geworden. Kunstenaars, schrijvers, sporters, muzikanten, noem maar op... Een snel rondje googlen leverde alleen een salarisadministrateur op die 3,6 miljoen euro van zijn baas naar zijn eigen rekening had weten te sluizen. Ook een knappe prestatie, maar niet wat ik zoek. Ben of ken jij een vakgenoot met een bijzonder verhaal, laat het me dan weten.
Meer over Pierre Kemp's periode bij de Laura vind je hier.
Praat mee op 
